Pangarap

Ang edukasyon ang tanging yaman na maibibigay ng mga magulang sa kanilang anak na hindi nanakaw sino man. Ang edukasyon ang isa sa mga maraming sandata para mag tagumpay sa buhay. At ang edukasyon ay puwedeng maging instrumento para makatulong hindi lang sa ating pamilya kundi pati sa ating mga kapwa tao.

Tinititigan  ko ang aking larawan noong grumadweyt ako ng hayskul at naalala ko ang taong naging inspirasyon ko kung bakit masaya ako sa araw na ito at kung paano nabago ang pananaw ko sa buhay. Ika- 26 ng Marso taong 2008 ito ang araw ng aming pagtatapos sa sekondarya. Halo- halong emosyon ang aming nadarama sa araw na ito. Masaya dahil sa apat na taong pagsususumikap ay nakapagtapos na kami at nalagpasan na namin ang isang yugto ng pag-aaral. Malungkot naman dahil iiwanan na namin ang aming naging pangalawang tahanan ng apat na taon at gagawa ng panibagong alaala.

“Nais kong ipakilala sa inyo ang ating pangunahing pandangal sa araw na ito. Siya ay nagtapos ng sekondarya dito sa ating paaralan ng may honor dahil sa kanyang pagsususumikap sa pag-aaral noon. Ngayon siya ay Manager ng isang branch ng China Bank at mayroon din siyang pinatayong sariling Spa na pinangalan niyang Seven Days. Siya rin ay aktibo sa simbahan na kung saan tuwing linggo ay may aktibidad sila na tungkol sa pananalig at pagtitiwala sa Diyos. Pinapakilala ko sa inyo walang iba kundi si Mr. Bernie Pacleb.” Pagmamalaking pagpapakilala ng aming punong guro.

“Maraming salamat po Ma’am.” Tugon naman ni Berny.

“Magandang hapon po sa inyong lahat. Bago ko umpisahan ang aking pagsasalita nais ko munang batiin ang mga mag-aaral ngayon ng maligayang pagtatapos. Bago ko narating ang mga magagandang natatamasa ko sa aking buhay ngayon ay marami akong naranasan na paghihirap noon. Simula noong pinanganak ako hanggang ngayon ay hindi ko pa nakikilala ang aking ama. Mag-isa ang aking ina sa pagtatagayod sa akin noong bata ako. Ginagawa niya ang lahat para sa aking pag-aaral katulad na lang ng pagbebenta niya ng arozcaldo, paglalabandera at pagtatanim ng tabako noon.”

Pagkatapos ko marinig ang mga salitang iyon ay tinignan ko ang kinaroroonan ng aking ina at bigla na lang may tumulo na luha sa aking mga mata. Katulad ng aking ina ang kanyang ina na ginagawa ang lahat para makapag-aral lang ako. Tinitiis ang pagod, hirap at lungkot alang-ala sa akin na kanyang anak. Nagpatuloy akong nakinig sa mga sinasabi ng aming pangunahing pandangal.

“Noong elementary ako ay palaging nilintang isda ang aking baon dahil iyon lang ang kayang bilhin ng aking ina. Sa araw-araw na ito ang aking ulam ay nagsawa na ako kaya minsan tinatapon ko ito, ang demanding ko diba? Kala mo naman kung mayaman hahaha. Pero noong nag hayskul na ako ay dito ko na naramdaman ang kagustuhan ko mag-aral dahil sa kalayuan ng paaralan ay kailangang sumakay at magpamasahe pero wala kameng pera para sa aking pamasahe kaya umisip ako ng paraan. Pumasok ako sa simbahan para maging helper kapalit ang kaunting pera na ginamit ko sa aking pang araw-araw na pag-aaral, minsan nakakatulog na rin ako sa simabahan dahil sa pagod sa pagtratrabaho at pag-aaral. Pero kulang ang nakukuha kong pera sa simbahan kaya naglakas loob akong humingi ng barya sa mga  matatanda sa amin. Sa aking pagtitiyaga ay nakapagtapos ako ng hayskul dito at nagkaroon ng honor.”

Habang kinukuwento ng aming pangunahing pandangal ang kanyang buhay ay nagsimula ng pumatak ang kanyang luha. Ramdam ko ang kanyang nararamdaman sa araw na ito dahil minsan ko na rin itong naranasan sa aking buhay katulad na lang ng paulit-ulit ang ulam dahil walang perang pambili at ang minsan kong paghingi ng pera sa aming kapitbahay dahil walang maibigay ang aking ina. Ipinagpatuloy pa rin ng aming pangunahing pandangal ang kanyang pagkukuwento sa kanyang buhay kahit na ito ay naiiyak na.

“Gusto kong ipagpatuloy ang aking pag-aaral, sa tulong ng aking tita at ang kanyang asawa ay nakapasok ako sa isang kilalang pribadong paaralan dito sa ating probinsya at kumuha ng kursong Accountancy. Hindi pa rin diyan natatapos ang aking paghihirap bilang estudyante noon dahil kulang ang pera namin sa aking pag-aaral ay nagtrabaho ako bilang taga walis ng bakuran ng aming kapitbahay na minsan tumubos sa aming lupa sa bangko. Wala rin kaming ilaw noon kaya kapag gagawa ako ng assignment, magrereview para sa exam at maglaba ng aking uniporme sa gabi ay pinagtitiisan ko ang isang maliit na kandila. Ginagawa ko pa rin hanggang noong kolehiyo ako ang paghingi ng barya sa mga matatanda sa amin na sakto lang sa aking pamasahe pero pinagtiyatiyagaan ko na lang kahit wala na akong pangkain ay pumapasok pa rin ako. Malapit na ang araw ng aking pagtatapos akala ko ayos na ang lahat pero may isang pagsubok pa pala at iyon ay wala akong pagbayad sa aking mga babayarin akala ko hindi na ako makakamartsa pero inisip ko na ito na ang araw ng aking pagtatapos kaya gagawain ko ang lahat. Pagkatapos ng aking pasok sa hapon ay nagtatrabaho ako at kahit araw ng exam ay nagtatrabaho pa rin ako para may pangbayad. Sa tulong din ng aking kamag-anak ay nakabayad ako at nakapagmartsa. ”

Namangha ako sa kanyang sinabi na mula unang taon at sa kanyang ikaapat na taon sa pag-aaral ay wala kahit ni isa siyang naibagsak na subjek. Kahit pala gaano ka nahihirapan sa pag-aaral at sa buhay kung talagang pursigido kang makapagtapos ay makakapagtapos ka.

“Naghanap ako ng trabaho at nabigyan naman ako kaagad pero kulang ang aking sweldo para sa akin at sa aking kamag-anak kaya nagdesisyon akong mag resign at humanap ng bagong bangkong pagtratrabahuan. Natanggap ako sa China Bank maliit pa rin ang sweldo kaya nagpursigido na lang akong magtrabaho at sa aking pagpupursige at nakita nila ang aking kasipagan at naipromote ako bilang manager ng isnag branch ng China Bank. Ngayon ay kaya ko ng bilhin ang lahat ng gusto ko pero hindi ko pa rin nakakalimutan ang mga taong tumulong sa akin noong nag-aaral pa lang ako. Dito na nagtatapos ang aking pagkukuwento sa aking buhay sana’y maging inspirasyon at maging aral ito sa inyo upang magpursige sa pag-aaral. Kahit ano man ang mga pagsubok na nakakaharap n’yo sa buhay ay kumapit lang kayo sa Diyos at maging matiyaga, masipag at mapamaraan para makamit n’yo ang inyong mga panagarap sa buhay. Sana’y paglipas ng ilang taon ay makikita ko kayong isa ng propesiyonal at matagumpay sa buhay. Muli Magandang hapon at maligang pagtatapos batch 2008-2009.”

Dito na nagtatapos ang aking pagiimagine ng pagtatapos ko noong hayskul. Pinahid ko ang luhang pumatak sa aking mga mata at nagpaalam sa aking tita na ako ay may pupuntahan lang. Sumakay ako ng jeep na suot-suot pa rin ang aking toga at dala ang aking diploma. Tinititigan ako ng mga tao pero wala akong pakialam. Bumaba ako sa gilid ng kalsada at nagpatuloy ako papunta sa aking pupuntahan. At sa ilang minutong paglalakad ay nakita ko na ang dahilan ng aking pinuntahan. Binaba ko ang dala kong bulaklak, diploma at sinindihan ko ang kandila.

“Ma, mas masaya sana kung nandito ka, na ikaw ang aking kasama sa pag-akyat sa stage pero kahit ganito man ang nangyari ay masaya pa rin ako at alam kong masaya ka rin kung nasaan ka man ngayon. Ma ito na, ito na yung pangako ko sa iyo na makakapagtapos ako ng pag-aaral. Ma ito na ang simula kahit wala ka sa aking tabi gagawin ko pa rin at makukuha natin ang mga pinapangarap natin noon. Hindi mo man masabi ng harapan na proud ka sa akin ngayon ma ramdam ko naman at proud rin ako sa iyo dahil kung hindi dahil sa inyo wala ako ngayon dito na nakasuot ng toga at may diploma. Mahal na mahal kita Ma. We will see each other at the right time.” Ito na lang ang nasabi ko sa puntod ng aking ina habang umiiyak. Bigla ko na lang naramdaman ang malamig na hangin na yumakap sa aking likuran.

                                                                                          Mr. Bernie Pacleb